Her UFC dövüşü, oktagonun kapısı kapandığında başlayan ve gerilimin doruk noktasına ulaştığı o sessiz an ile başlar. Binlerce seyircinin nefesini tuttuğu, iki dövüşçünün aylarca süren hazırlıklarının saniyeler içinde ya zafere ya da hezimete dönüşeceği o an, karma dövüş sanatlarının (MMA) özünü oluşturur.
Çoğu zaman bu mücadeleler; stratejinin, dayanıklılığın ve tekniğin uzun dakikalar boyunca sergilendiği bir satranç oyununa benzer. Ancak bazen, tüm beklentiler altüst olur. Bir göz açıp kapama süresinde, bir anlık dikkatsizlik veya dâhiyane bir hamle ile her şey biter. Bu anlar, sporun en saf, en vahşi ve en unutulmaz kesitleridir.
Bugün, UFC tarihinin istatistiksel olarak en hızlı biten 10 anını mercek altına alıyoruz. Bu bitirişler sadece birer rekor değil; stratejinin, zamanlamanın, öngörünün ve patlayıcı gücün mükemmel bir birleşimidir.
UFC Tarihinin En Hızlı Biten 11 Maçı (Özet Tablo)
| Sıra | Kazanan | Kaybeden | Etkinlik | Süre | Bitiş Şekli |
| 1 | Jorge Masvidal | Ben Askren | UFC 239 | 5 sn | KO (Uçan Diz) |
| 2 | Duane Ludwig | Jonathan Goulet | UFC Fight Night 3 | 6 sn | KO (Yumruk) |
| 3 | Todd Duffee | Tim Hague | UFC 102 | 7 sn | KO (Yumruklar) |
| 3 | Chan Sung Jung | Mark Hominick | UFC 140 | 7 sn | KO (Yumruklar) |
| 3 | Ryan Jimmo | Anthony Perosh | UFC 149 | 7 sn | KO (Yumruk) |
| 3 | Terrance McKinney | Matt Frevola | UFC 263 | 7 sn | KO (Yumruklar) |
| 7 | James Irvin | Houston Alexander | UFC Fight Night 13 | 8 sn | KO (Yumruk) |
| 7 | Makwan Amirkhani | Andy Ogle | UFC on FOX 14 | 8 sn | TKO (Diz/Yumruk) |
| 7 | Leon Edwards | Seth Baczynski | UFC Fight Night 64 | 8 sn | KO (Yumruk) |
| 10 | Gray Maynard | Joe Veres | UFC Fight Night 11 | 9 sn | KO (Yumruk) |
| 10 | Jairzinho Rozenstruik | Allen Crowder | UFC Fight Night 154 | 9 sn | KO (Yumruk) |
Oktagon’daki En Hızlı Anlar: Geri Sayım
10. Sıra: Dokuz Saniyelik Güç Gösterileri
Listenin başlangıcını, dokuz saniye gibi inanılmaz bir sürede biten iki maç oluşturuyor. Bu iki nakavt, aynı sürede gerçekleşmiş olsalar da, zafere giden yolda iki farklı felsefeyi temsil etmektedirler: biri reaktif bir kontra, diğeri ise proaktif bir aldatmaca.
Jairzinho Rozenstruik vs. Allen Crowder (UFC Fight Night 154, 2019)
Surinamlı ağır sıklet Jairzinho “Bigi Boy” Rozenstruik, korkutucu kickboks geçmişini oktagona taşıdığında takvimler 2019’u gösteriyordu. Maçın başlama ziliyle birlikte Crowder, agresif bir strateji benimseyerek Rozenstruik’in üzerine yürüdü. Ancak Rozenstruik, bir avcının sükunetiyle yerinde kaldı. Crowder’ın hücumu, Rozenstruik’in mükemmel zamanlanmış kontra sol direği için bir davetiye oldu. Bu zafer, bir dövüşçünün rakibinin agresifliğini nasıl bir silaha dönüştürebileceğinin ders niteliğinde bir örneğiydi.
Gray Maynard vs. Joe Veres (UFC Fight Night 11, 2007)
Rozenstruik’in zaferi reaktif bir ustalığın ürünü ise, Gray Maynard’ın zaferi proaktif bir dövüş zekasının sonucuydu. Elit seviyedeki güreşiyle tanınan Maynard, bu beklentiyi bir tuzağa dönüştürdü. Dövüş başlar başlamaz klasik bir güreşçi hamlesiyle öne doğru eğilerek “takedown” (yere alma) yapacakmış gibi bir aldatmaca (feint) yaptı. Veres, içgüdüsel olarak ellerini düşürüp güreş savunmasına geçtiği anda Maynard’ın tuzağı kapandı. Güreş hamlesini anında bir sol kroşeye çeviren Maynard, rakibini bilinçsiz bıraktı.
7. Sıra: Sekiz Saniyede Yazılan Kaderler
Sekiz saniyelik bitişler, UFC tarihinde üç farklı dövüşçünün kaderini değiştirdi. Bu üç an; teknik bir hassasiyet ve saf atletik bir patlama gibi farklı disiplinleri sergiler.
James Irvin vs. Houston Alexander (UFC Fight Night 13, 2008)
İki bitiricinin karşılaşmasında Irvin, maç başlar başlamaz MMA’nın en estetik ve riskli hamlelerinden biri olan “Superman yumruğu” için harekete geçti. Kafesin tellerinden güç alarak havada ivme kazanan Irvin, Alexander’ı tamamen hazırlıksız yakaladı.
Makwan Amirkhani vs. Andy Ogle (UFC on FOX 14, 2015)
“Mr. Finland” lakaplı Amirkhani, UFC’deki ilk maçında üzerindeki baskıyı unutulmaz bir performansa dönüştürdü. Zil çaldığı anda bir sprinter gibi koşarak tereddüt etmeden havaya sıçradı ve bir uçan diz (flying knee) hamlesi yaptı. Risk büyüktü, ancak ödül de öyle oldu.
Leon Edwards vs. Seth Baczynski (UFC Fight Night 64, 2015)
Bugün şampiyon olarak tanıdığımız Leon Edwards, kariyerinin başlarında teknik kapasitesini kanıtlamıştı. Baczynski’nin açığını bekleyen Edwards, bir cerrah hassasiyetiyle attığı düz sol yumruğunu rakibinin çenesine gönderdi. Bu sekiz saniyelik zafer, gelecekteki bir kralın ayak sesleriydi.
3. Sıra: Yedi Saniyelik Yıkım Senfonisi
Listenin en kalabalık basamağı olan yedi saniyelik bitişler, dört farklı dövüşçünün kariyerini sonsuza dek değiştirdi. Bu dört maçın üçünün, dövüşçülerin UFC’deki ilk maçları (debut) olması dikkat çekicidir. Bu durum, oktagonun en büyük sahnesine ilk kez adım atmanın getirdiği o “ya hep ya hiç” zihniyetinin, ne kadar patlayıcı sonuçlar doğurabileceğinin bir kanıtıdır.
Todd Duffee vs. Tim Hague (UFC 102, 2009)
Todd Duffee, 2009’da UFC’ye adım attığında, adeta bir çizgi roman karakterini andıran fiziği ve arkasındaki büyük “geleceğin şampiyonu” beklentileriyle gelmişti. UFC 102’deki ilk maçında Tim Hague ile karşılaştığında, bu beklentileri karşılamak için ne kadar istekli ve gergin olduğunu, maç öncesi uzatılan eldiveni tokuşturmayı reddederek gösterdi.
Zil çaldığında Duffee, saf gücün ne anlama geldiğini tüm dünyaya kanıtladı. Rakibini, normalde bir bitirici vuruş olarak görülmeyen sert bir sol direk (jab) ile yere serdi. Bu, onun ne kadar olağanüstü bir fiziksel güce sahip olduğunun göstergesiydi. Yere düşen Hague’nin üzerine bir fırtına gibi çullanan Duffee, acımasız bir “ground-and-pound” (yerde vuruş) saldırısıyla maçı yedinci saniyede bitirdi. Bu zafer, o dönemde UFC ağır sıklet tarihinin en hızlı nakavt rekorunu kırdı. Ne yazık ki bu an, Duffee’nin kariyerinin zirvesi olacaktı; sonraki yıllarda yaşadığı sakatlıklar potansiyeline ulaşmasını engellese de, o geceki performansı unutulmazlar arasına girdi.
Chan Sung Jung vs. Mark Hominick (UFC 140, 2011)
Bu kategorideki tek UFC debutantı olmayan isim, efsanevi “Koreli Zombi” Chan Sung Jung’dur. Ancak şartlar onun aleyhineydi; Kanadalı Mark Hominick ile onun memleketi Toronto’da, 18.000’den fazla ateşli seyircinin önünde karşılaşıyordu.
Atmosferin de etkisiyle Hominick, maç başlar başlamaz agresif bir şekilde öne atıldı ve kontrolsüz bir sol yumruk savurdu. Bu, “Koreli Zombi”nin beklediği andı. Sakin bir şekilde bir adım geri çekilen Jung, Hominick’in hücumunu adeta bir lazerle hedeflenmiş gibi görünen kusursuz bir sağ direk ile karşıladı. Yumruk Hominick’in çenesine oturduğunda, 18.000 kişilik arena bir anda derin bir sessizliğe büründü. Yere yığılan rakibinin işini yerdeki vuruşlarla bitiren Jung, baskı altında sergilenen kontra vuruş ustalığının dersini verdi.
Ryan Jimmo vs. Anthony Perosh (UFC 149, 2012)
Kanadalı Ryan Jimmo, UFC’deki ilk maçına kendi ülkesinde, Calgary’de çıktı. Dövüş, Todd Duffee’nin aksine centilmence bir eldiven tokuşturma ile başladı. Ancak hemen ardından Jimmo, birkaç adım atarak devasa bir sağ yumruk (overhand right) fırlattı.
Yumruk, Anthony Perosh’u anında yere serdi ve kafese yasladı. Yerdeki tek bir takip vuruşunun ardından hakem maçı durdurdu. Ancak bu anı asıl unutulmaz kılan ve sosyal medyada viral hale getiren şey, nakavt sonrası yaşananlardı. Jimmo, bu vahşi nakavtın ardından oktagonun ortasında kusursuz bir “Robot Dansı” yaparak UFC tarihinin en ikonik ve tezatlarla dolu sevinç gösterilerinden birine imza attı. Acımasız bir güç ile eğlenceli bir dansın bu birleşimi, Jimmo’nun trajik ve erken ölümünden sonra hayranları için hem tatlı hem de hüzünlü bir anı olarak kaldı.
Terrance McKinney vs. Matt Frevola (UFC 263, 2021)
Terrance “T-Wrecks” McKinney, UFC’deki ilk maçına kısa bir süre kala çağrılmıştı ve tecrübeli Matt Frevola karşısında büyük bir “underdog” (zayıf görülen taraf) olarak görülüyordu. Ancak McKinney’nin kaybedecek hiçbir şeyi yoktu.
Zil çaldığında McKinney, bir fırtına gibi rakibinin üzerine gitti. Attığı 1-2’lik (sol-sağ direk) kombinasyonun sağ direği, Frevola’yı sarstı. Rakibinin dengesini kaybettiğini gören McKinney, yumruk yağmuruna tutarak maçı yedinci saniyede bitirdi ve büyük bir sürprize imza attı. Bu, UFC hafif sıklet tarihinin en hızlı bitirişiydi ve McKinney için hayatını değiştiren bir andı. O geceden sonra, sadece bir yedek dövüşçü değil, izlenmesi gereken heyecan verici bir yıldıza dönüştü.
2. Sıra: Resmi Kayıtların Azizliği (6 Saniye)
Duane “Bang” Ludwig vs. Jonathan Goulet (UFC Fight Night 3, 2006)
On üç yıldan fazla bir süre boyunca, UFC’nin en hızlı nakavt rekoru sorulduğunda tek bir cevap vardı: Duane “Bang” Ludwig. Ancak bu rekorun tescillenmesi, nakavtın kendisinden çok daha uzun sürdü.
2006 yılında gerçekleşen bu maç, modern MMA’nın henüz emekleme aşamasında olduğu bir dönemdeydi. Zil çaldığında, Jonathan Goulet agresif bir başlangıç yaparak Ludwig’in üzerine yürüdü ve kontrolsüz bir yumruk savurdu. Ancak bu hamle, elit bir kickboks geçmişine sahip olan Ludwig için mükemmel bir fırsat yarattı. Ludwig, Goulet’in yumruğundan hafifçe sıyrılarak vücudunu bir kontra vuruş için hazırladı. Attığı kısa sağ yumruk, ne en sert ne de en gösterişli olanıydı; ancak zamanlaması o kadar kusursuzdu ki, tam olarak çenenin “düğmesine” isabet etti.
Darbe Goulet’e ulaştığı anda, bilinci tamamen kapandı ve vücudu kaskatı kesilmiş bir şekilde yere düştü. Hakem araya girdiğinde her şey bitmişti. Ancak zaman tutucu hatası nedeniyle resmi kayıtlara süre 11 saniye olarak geçti. Yıllarca süren tartışmaların ardından UFC yönetimi ve bizzat Dana White, video kayıtlarını inceleyerek sürenin aslında 6 saniye olduğunu kabul etti ve tarihi düzeltti. Ludwig, bu zaferle teknik mükemmelliğin ve zamanlamanın, saf kaba kuvvetten ne kadar daha yıkıcı olabileceğinin canlı bir kanıtı oldu.
1. Sıra: Kusursuz Bir Başyapıt (5 Saniye)
Jorge “Gamebred” Masvidal vs. Ben Askren (UFC 239, 2019)
Ve geldik zirveye. Sadece UFC’nin değil, muhtemelen tüm dövüş sporları tarihinin en viral, en şok edici ve en çok konuşulan anına. Bu 5 saniye, sadece bir nakavt değil; stratejinin, psikolojinin ve fiziksel uygulamanın zirve noktasıydı.
Bir yanda Ben “Funky” Askren vardı: Olimpiyat güreşçisi, namağlup bir şampiyon ve rakiplerini sürekli sözlü tacizleriyle yıpratan bir karakter. Diğer yanda ise sokak dövüşlerinden gelen tecrübeli kurt Jorge Masvidal. Masvidal ve ekibi, Askren’in en büyük silahının aynı zamanda en büyük zayıflığı olduğunu keşfetmişti: Askren, her dövüşün başında içgüdüsel olarak rakibinin bacaklarına dalarak “takedown” (yere alma) arardı. Masvidal, maç öncesi ısınırken bile ellerini arkasında bağlayıp bu hamleyi çalışmış, rakibinin bilinçaltına oynayacak bir tuzak hazırlamıştı.
Zil çaldığında, Masvidal oktagonun ortasına doğru yürümedi; koştu. Üç patlayıcı adım attı ve havaya sıçradı. Tam o anda, Ben Askren, tüm kariyeri boyunca yaptığı gibi, içgüdüsel olarak kafasını eğerek takedown için hamle yaptı. Masvidal’in havada süzülen dizi, Askren’in şakağına korkunç bir şiddetle isabet etti.
Askren daha yere düşmeden bilincini kaybetmişti. Masvidal, yere düşen rakibine, sonradan “süper gerekli” (super necessary) olarak tanımlayacağı iki vuruş daha yaptıktan sonra hakem araya girdi. Resmi süre: 5 Saniye. Bu an, Masvidal’i bir gecede küresel bir süperstara dönüştürürken, “BMF” (En Kötü Herif) kemerinin de doğuşuna sebep oldu. MMA tarihinin en ikonik anı, kusursuz bir planın kusursuz işleyişiydi.
Bu Anlar Neden Unutulmaz?
UFC’nin en hızlı bitirişlerini incelemek, sadece saniyeleri saymaktan çok daha fazlasını ifade eder. Bu listeyi bir bütün olarak değerlendirdiğimizde, hiper-hızlı bitirişlerin anatomisini oluşturan üç temel dinamik karşımıza çıkar:
- Psikolojik Savaş: Listede Todd Duffee, Ryan Jimmo ve Terrance McKinney gibi ilk maçına çıkan isimlerin çokluğu tesadüf değildir. UFC’ye yeni adım atan bir dövüşçü, kendini kanıtlama baskısı ve bonus kazanma arzusuyla oktagona çıkar. Bu psikoloji, onları standart bir galibiyet yerine, “yüksek risk, yüksek ödül” stratejisine iter. Bu, hesaplanmış bir kumardır ve bazen tarih kitaplarına geçecek bir sonuçla öder.
- Kontra Sanatı: Zirvedeki birçok bitiriş, körü körüne bir saldırganlığın değil, rakibin hatasını cezalandırmanın bir ürünüdür. Duane Ludwig ve Chan Sung Jung örneklerinde görüldüğü gibi; kaosun içinde sakin kalmak, rakibin agresifliğini ona karşı kullanmak ve o milisaniyelik açığı beklemek, zaferin anahtarıdır. Bu, MMA’in sadece güç değil, bir “zamanlama” sporu olduğunu kanıtlar.
- Yüksek Risk: Jorge Masvidal ve Makwan Amirkhani’nin uçan dizleri veya James Irvin’in Superman yumruğu… Bu teknikler, standart boks kombinasyonlarından çok daha risklidir. Başarısız olduklarında dövüşçüyü savunmasız bir pozisyonda, hatta yerde sırtüstü bırakabilirler. Ancak başarılı olduklarında, bir dövüşü anında bitirebilecek ve bir kariyeri sonsuza dek değiştirebilecek nükleer bir etkiye sahiptirler.
Sonuç olarak, UFC’nin en hızlı bitirişleri sporun en temel vaadini temsil eder: Oktagonun kapısı kapandığında, her an her şey olabilir. Bir maç 25 dakika süren bir yıpratma savaşı da olabilir, 5 saniye süren bir şok dalgası da. Bu sporu dünyanın en heyecan verici gösterisi yapan şey; strateji ile içgüdünün, bir anlık fırsat ile sonsuz bir mirasın işte bu kesişim noktasıdır.
Tarihi Anlara Canlı Tanıklık Edin
Masvidal’in o diz darbesini veya Edwards’ın son saniye nakavtını canlı izlediğinizi hayal edin… UFC’de tarih kitapları her dövüş gecesi yeniden yazılıyor ve bir sonraki efsanevi anın ne zaman geleceğini asla bilemezsiniz.
Siz de oktagonun heyecanını, o elektrikli atmosferi ve “göz açıp kapayıncaya kadar” değişen kaderleri kaçırmamak için S Sport Plus ayrıcalığıyla yerinizi alın. İster canlı yayınlarla sabahın ilk ışıklarına kadar bu tutkuya ortak olun, ister “Tekrar İzle” özelliğiyle kaçırdığınız maçları dilediğiniz zaman yakalayın.
Bir sonraki rekor kırılırken, hikayeyi sonradan okuyan değil, o ana canlı tanıklık eden olun!
